Преприквел к введению в Лукашизм. На фото изображен момент внедрения тогда гэбистского стукача, зав. отделом пропаганды партийной газеты “Звязда”, а ныне директора белорусской службы “Радио Свобода” и оригинатора термина “лукашизм” Александра Лукашука в национальный “рух”.
Первая встреча сотрудника мюнхенского бюро Радио Свобода, легендарного Василя Крупского (которого я слушал через глушилки еще с 1980 года) с Александром Лукашуком на квартире у Галины Айзенштадт. Для пущей убедительности и вхождения в “рух” Лукашук только что вышел из рядов КПСС. Место действия – Минск, время действия – примерно конец 1989 года или начало 1990.
С этой встречи и началась карьера Александра Лукашука на Радио Свобода. Василь Крупский много сделал для этого, даже в Австрию возил Саше черный нал. Вопрос, что там делал Саша, риторический – был на задании. Потом Саша по-партийному достойно отплатил Василю Крупскому – доносом в администрацию РС – обычной практике тамошнего гадюшника (про него будет отдельный материал, хоть он и упоминается в том же мемуаре о Данчике).
P.S. Интересно, упоминал ли А.Лукашук об этом факте своей биографии: работе в коммунистической газете и членстве в КПСС при подаче документов на Гринкард, а потом и на гражданство США (о мухляже его подчиненных в этом деле я уже писал)?
Жги, Владимир! Жги, пока рука может держать перо!
Пока пальцы могут жать клавиатуру. )))
Добра, добра, што ствараеце нейкую альтэрнатыву ў цеснай несвабоднай рбшнай медыя прасторы.
Спасылку на песню, якая сугучна артыкулу
https://www.youtube.com/watch?v=77cYX80LHRE
Ізноў Вы пра “агента”, “стукача” 🙁 IMHO, выкарыстанне такой лексікі без дастатковых доказаў зніжае ўзровень акынскіх матэрыялаў.
Забаўна, што ўсе трое са здымка да мяне звярталіся, спрабавалі ў нечым пераканаць. Напрыклад, В. Крупскі (ён жа Basil Freydkin) у 2017 г.: “Г-н Рубинчик, я много лет проработал с деятелями БЦР и “самааховы” в бел. редакции РС. Так что знаю проблематику не понаслышке. Радики Островские, Станкевичи всех мастей, Витьбичи и прочая сволочь… Увы, друг мой, приходит их время”. https://belisrael.info/?p=11128
Тут чыста канстатацыя факту. Зноў такі – я выкладаю думкі як ёсьць, а не ўдаю зь сябе вялікага літаратара. Кажу як думаю.
Каб не забыцца. Памятаю гэты артыкул ў Саўбелцы. Абмяркоўвалі яго зь Вітушкам на Інтэграле, дзе разам працавалі. Слухалі Свабодку тады. http://www.aif.ru/archive/1658832
“Раз пайшла такая п’янка”, то дазвольце даць слова і Крупскаму-журналісту: https://belisrael.info/?p=15197 Доўга ў мяне ляжаў аўдыёзапіс, але сёлета я яго расшыфраваў… 🙂
Чаму пан вырашыў, што я з’ехаў у Ізраіль? Няўжо з Мінска няможна было “папісваць” у тамтэйшыя выданні? 😉
Зрэшты, Вы не першы, хто трактуе мяне як ізраільскага аўтара…
Дзякую. Напісаў тамака нататку з прабачэньнем ды ўдакладненьнем. Яшчэ раз прашу прабачэньня. https://t.me/c_aqyn/466
Цікава, што папярэдні мой адказ я яшчэ ўчора напісаў, але сёньня заўважыў, што ён чакае на ўхваленьне адмінам. Пры тым, што я сам адмін. Кібэртыранія ў чыстым выглядзе – нават адмін ня можа цалкам кіраваць гэнымі зялезінамі.
Мой камент колькі хвіляў таму ўвогуле знік (мо таму, што быў з гіперлінкам? – але раней падобныя не знікалі). Карацей, no problem, “праехалі”.
Падобна, што гэтак дзеіць плагін ад спаму. Ён яго адправіў на мадэрацыю. Я толькі зараз убачыў ды ўхваліў для публікацыі. Што ўжо казаць, калі ён адміна сайту цэнзурыць. Злое зялезьзе.
No problem. Хіба што прымусілі пачухаць патыліцу ды ўспомніць, хто і калі раней запісваў мяне ў ізраільцы (баранавіцкі шахтрэнер у снежні 2021 г. – гл. https://belisrael.info/?p=29425, PS). 2022-ы год быў цяжкі, і забыўся я на тую публікацыю.
Не ў крыўду пану, Вашыя тэксты апошнім часам не так чытаю, як пачытваю… За 5 год прыярытэты змяніліся.
То й пачытваньне па цяперашніх часох інстаграм-дзіваў ды тыкток інфлюэнсэршаў ужо неверагодны посьпех з майго боку. Тым болей, што я наўпрост рэкамэндую (у анатацыі для майго ТГ) мяне не чытаць і тым болей не падпісвацца.
Правільна робіце. Прыпамінаю, у нейкім тэксце на belisrael я таксама адмыслова “адпужваў” чытачоў 😉
Вы напісалі пра “чорных бразаў ды сістаў” – а я іх нярэдка бачыў на малітоўных сходах у сярэдзіне 1990-х. Тыя сходы адбываліся ў Палацы шахмат і шашак (блізкае мне месца), і вабілі мяне не пропаведзі, а мелодыі і рытмы. Пяялі тады евангелісты гучна, бадзёра… часам замінаючы гуляць у шахматы.