Литературное творчество. В отличие от древних бумажных книг, где ничего не вырубишь топором, Livebook (Живая книга) — постоянно обновляемая и дополняемая мультимедиакнига. Живая — по аналогии с «Живым журналом». Такой скоро будет вся литература. Бумага останется разве что в туалете, да и ту со временем заменят биде или их аналоги.
Какой режим у нас в Белоруссии всем известно, а какой режим у нас в Белорусской службе Радио Свобода? Недавно два видных диссидента и деятеля белорусского Народного фронта – Сяржук Сокалаў-Воюш и Николай Иванов были уволены без какой-либо вразумительной причины директором Белорусской службы, бывшим заведующим идеологическим сектором главной компартийной газеты республики «Звязда». Идеологический работник получил повышение и был назначен директором Афганской редакции!
Александр Лукашук облаготельствован «почетным» байским халатом в роли директора Афганской службы РС (2004-2005 гг.).
Словарная статья для Акынопедии, необходимая для понимания некоторых текстов.
Такой жопализательный плакат висел в кабинете директора Радыё Свабода Александра Лукашука в Праге во время моей работы там в 2009-2011 гг. Плакат нарисовал художник Мацур, который оформляет все свабодковские книги (издающиеся исключительно для узкого круга приближенных к Лукашуку) и хорошо с этого кормится. Фото моё.
Сканы самвыдаўскага часопіса «Бурачок» з майго архіву. На старонцы Вікіпэдыі ёсьць спасылка на іншы друк таго ж выданьня. Мяркуючы па адрозных літарах, зроблены на іншай друкарцы.
Гэтае фота фігуруе сям-там у мэдыйна-культурніцкіх колах, але нідзе няма дакладнага яго апісаньня. А я добра памятаю той дзень. Гэта быў канец красавіка (выходныя 19 ці 20) 1986 году. У Палацы чыгуначнікаў адбывалася арганізаванае камсамольцамі-перастроечнікамі забаўляльна-прапагандысцкае мерапрыемства, якое «Талака» скарыстала для свайго «піяру».
Фота з Маршу Паняволеных Народаў у Нью-Ёрку перад будынкам ААН 14 ліпеня 1991 году, у якім я стаяў з плякатам «Свабоду Валеру Сядову, палітычнаму вязьню ў Мінску, СССР» (Free Valery Siadou, political prisoner in Minsk, USSR). Дзень быў надзвычай сьпякотны — 108°F (42°C).
Марш Паняволеных Народаў, Нью-Ёрк, 14 ліпеня 1991 году. Зьлева направа: Вітаўт Кіпель, Бася Кучынская, гэтага пана ня памятаю, я (Уладзь Бараніч), Антон Шукелойць, Янка Запруднік.
Сьпеў пра тое, як мае аднаклясьнікі за савецкім часам над Опэрным тэатрам бел-чырвона-белы сьцяг павесілі. Знаёмцеся — героі найноўшай Беларусі: Віка Казлова ды Славік Радзевіч.
Віка Казлова і Славік Радзевіч (1981 год). Фота Юры Шаўчэнкі
Гэта незаплянаваны мэмуар з майго талакоўскага цыклю. Першым як мінімум мусіў быў ісьці мой першы настаўнік беларускага нацыяналізму Пінцэт – ён жа Вінцук, ён жа Вінцэнт Рыгоравіч (як мы афіцыйна яго называлі ў школе ў ролі настаўніка беларускай мовы і літаратуры) Вячорка. Але тут гісторыя паўтарылася як і ў выпадку пакуль ня скончаных (усё яшчэ ў працэсе) мэмуараў пра “Радыё Свабода”, калі першым зь іх стаўся мэмуар пра Данчыка, дзе я трохі згадваю пра Пінцэта. Зараз тая ж нагода – 60-годзьдзе “слаўнага сына беларускага народу”.
Ахтунг! Гэты артыкул — чыста накід агульных думак, чарнавік. Пакуль не дайшлі рукі ўсё гэта давесьці да ладу.
Спроба (квазі)навуковага асэнсаваньня асобы аднаго дробнага дыктатара ды створанай ім сыстэмы. Робіцца на падставе асабістага знаёмства, сумеснае працы ды ўважлівага дыстанцыйнага назіраньня з канца 1980-х гадоў.
Любыя гістарычныя паралелі альбо зьяўляюцца выпадковымі, альбо вынікаюць з іманэнтнай сутнасьці разгляданай зьявы.
Вось такі сракалізальны плякат вісеў у габінэце Лукашука ў Празе ў часы, калі я там працаваў у 2009-2011 гг. Плякат намаляваў мастак Мацур, які афармляе ўсе свабодкаўскія кніжкі (што выдаюцца выключна для свайго вузкага кола)) і добра з гэтага корміцца. Фота маё (с)
Сегодня получил по электронной почте загадочное сообщение за подписью (встроена как картинка) своего бывшего начальника по работе на белорусской службе «Радыё Свабода» Александра Лукашука. Само сообщение адресуется некоему «al», хоть дальше в тексте стоит мое имя. Но дело не в этом. Загадочность в том, что меня с “большим сожалением” уведомляют, что со мной расторгается договор фрилансерской работы (по нашему – внештатного сотрудника), который заключался аж 3.08.2009 (я тогда находился в Минске и ничего не подписывал – подписал уже потом в Праге задним числом) на время тестирования меня перед приемом на работу в пражское бюро в качестве штатного сотрудника.
